Йўлда

Довонда кетяпмиз. Ҳамроҳлар Россия, Қозоғистонда ишлаб қайтаётган болалар. Гаплашиб кетилади бунақа вақтда.

Дунёқарашлари – ноль. Биттаси “ўрисларнинг фамилияси ҳам биздақа экан, нима биздан кетганми?”- деб сўради. “Нимаси биздақа?”- десам, палончиев, пистончиев дейди. Яна бири “Тошкент Фарғона водийсининг ичидами?” – деб сўради. Биттаси бўлса “дадаларимиз Россия, Германияда хизмат қилган, бизам борсак оладими?” – дейди.

Кейин, биласизми, ҳар хил шароитда ётиб юрган одамнинг қандайдир нохуш ҳиди бўлади. Терми-ей, хуллас, алланиманинг ёқимсиз иси. Аранг чидаб кетяпман. Машинанинг деразасини очдик.

Ҳайдовчи плейерга диск қўйди.

Хасис дунё,

                  бевафо дунё,

Бир гўзални кўрмадинг раво

Мен дунёга эрта келдим ё

Севгим менинг, кечиккан севгим…

Нима ғамдир, нимади-ир қувонч…….

Ҳамшаҳарини мақтаяпти, демангу, ҳақиқатдан зўр куйланган қўшиқ. Қарасам, ёнимдаги гастарбайтерлар ҳам куй ёққанидан жим бир нуқтага термилиб нафас ютганча эшитиб кетишяпти.

Манзилга етиб бир-бир тушиб қолдик.

Шу жойигача ўқиганингиз учун ҳам раҳмат. Нимага ёздим ўзи буни? Билмасам…